Kobieto Sybiru! - Janina Jakoniuk

Kobieto Sybiru! - Janina Jakoniuk  Nieszczęsna ofiaro czerwonej gwiazdy! Podstępnie i przemocą wywieziona w bydlęcym wagonie, drżałaś z zimna i lęku. – Twoi obrońcy z przestrzelonymi czaszkami legli w dołach śmierci, utajeni przed światem. – Wokół nieogarniona biel. Znikąd nadziei! Mróz i głód zabijał twych bliskich znacząc trupami drogę na wschód. – Uczepiona nici życia,

Ballada o nieludzkiej ziemi - Regina Kantarska-Koper

Ballada o nieludzkiej ziemi - Regina Kantarska-Koper Zosi Dębogórskiej 1. Wywózka Lata spędzone w Krasnojarskim kraju dalekie były od pobytu w raju. W czterdziestym ósmym raz majową nocą nagle kolbami w nasze drzwi łomocą, każą spakować tylko kilka rzeczy. Strach! Przerażenie! Płaczą małe dzieci. Wszystkich zagnali w bydlęce wagony. Miesiąc jechali w dzikie obce strony, stłoczeni ciasno w strachu i o głodzie, zmęczeni, brudni i w straszliwym smrodzie. Burza szalała, grzmocąc piorunami. Ludzie błagali: „Zmiłuj się nad nami, Boże wszechmocny! Niechby już umarło, skończyło się piekło, które się otwarło. Uderz w ten pociąg, niech się skończą męki,

Paulina Szemesz - Urszula Krajewska-Szeligowska

Paulina Szemesz - Urszula Krajewska-Szeligowska Przyszła na świat w szlacheckiej rodzinie Felińskich, A była  – dziś świętego już –  Zygmunta siostrą. Ukochaną ich matkę Ewę  Sybir spotkał, Los  rozdzielił  kobiety dwie sobie najbliższe. – Ileż  wysiłków, starań czyniła, by  mogła Nieszczęsna matka wrócić do domu z zesłania, Ale  zmniejszono tylko karę. Wnet Adama Skazano też, jej męża. Ona – dobrowolna – Zesłanka  z nim, by  matkę ujrzeć, podążała. Ewy  radość z spotkania z córką  była krótka. Maleństwo Paulina tam na świat wydała.

Kobieta po Sybirze - Joanna Pisarska

Kobieta po Sybirze - Joanna Pisarska wspólna droga z matkami u ramion, gdy wyrastają nam nagle u boku i wznoszą, choć powtarzają wciąż, że są ciężarem. Teresa Tomsia wróciła chociaż tylu nie było to dane – i dwoje dzieci z nią takie już stare starsze od jej matki która tam została leczyła wszystkich a potem zapalenie płuc – i najmłodszy nie wrócił a jaki był sprytny cały dzień pomiędzy ludźmi

Zniewolenie się nie wypełniło - Irena Słomińska

Zniewolenie się nie wypełniło - Irena Słomińska    Piękno i groza. Mróz, śnieg, życie zakrzepłe w podniebnych jodłach. Ból, trud i hartowana mrozem siła, gdy z uporem walczysz o podstawowe: iskrę ciepła, kęs jadła, wspomnienie. Już od wieków twój pomnik wznosi stalowe powietrze Żono Polko, Matko Polko, kobieto Sybiru. I ja, choć niezdolna pojąć realiów twego życia, kłonię przed tobą posrebrzoną głowę. Wpisane w obcą ludzką – nieludzką ziemię kości kreślą szlak tułaczki, zniewolenia,

Gdzie Polska - Leonarda Szubzda

Gdzie Polska - Leonarda Szubzda kolbami otworzyli drzwi potem bydlęce wagony i długa droga – nie-wró-ci-cie stukały koła pociągu – na stepie pod Karagandą wysypali tobołki i łzy – nie wrócicie drwił wiatr gdy z ziemianek patrzyli na zachód

Tak to tak - Halina Wiszowata

Halina Wiszowata Tak to tak Koła wystukują Monotonną pieśń tak to tak tak to tak tak to tak Dokąd nas zaprowadzi ten rytm? Do celu jakiego? Udręki? Ciasno tu jeden przy drugim W wagonie towarowym bez okien Nozdrza drażni kwaśny odór Niemytych ciał Ile to już dni? Nie wiem Straciłam rachubę Głodni brudni Zmarznięci i wyczerpani Wszyscy bujamy się w ten sam rytm Resztki suchego chleba podaję córeczce Zjada łapczywie Zewsząd patrzą na mnie Duże wygłodniałe oczy

WALONKI - Andrzej Wróblewski

WALONKI - ANDRZEJ WRÓBLEWSKI Zamiast szpilek – walonki, Zamiast furta – kufajki, Pusty talerz, płacz dzieci I złowrogi szum tajgi. To nieważne, że z mrozu Popękane są usta, Że ochroną dla głowy Tylko cienka jest chusta. Zasypanie marzenia Śniegiem kopnym, srebrzystym, Przyduszone spojrzeniem Bezdusznego służbisty. Świat normalny odpływał, Na zesłańczym nikł szlaku,

Dziewczynki z wyblakłej fotografii-Krystyna Gudel

Dziewczynki z wyblakłej fotografii-Krystyna Gudel nie lubią wspomnień             (sybiraczkom p. Halinie i Krystynie) są mocno ostrzyżone z krótkich włosów łatwiej iskać wszy – mimo to kokardy jak syberyjskie motyle usiadły im na głowach – sukienki bardzo krótkie z oszczędności perkaliny ale z bufiastymi rękawkami zdobyte towar za towar – na ścianie baraku stary pasiak – tło do wspomnień z Polski choć wzór prawie wypłowiały – wyblakła fotografia wyzuwa z pamięci tajemnice nieludzkiej doli   Źródło: https://poeciwsieci.pl/kobieta-sybiru-w-poezji-podlaskich-poetow/

Skradzione dzieciństwo-Krystyna Gudel

Skradzione dzieciństwo-Krystyna Gudel             (sybiraczkom p. Irenie i Leokadii) dwie kobiety wyprowadzają myśli z ukrycia uzupełniają się w odkrywaniu losu – skradzione dzieciństwo miało barwę beznadziei a zwyczajności brakowało nawet w snach – kurza ślepota czerwonka malaria i gruźlica wszy pluskwy i inne robactwo głód i śmierć najbliższych – a kiedy los dał łaskę na powrót w ostatecznym rozrachunku wciąż były same straty   Źródło: https://poeciwsieci.pl/kobieta-sybiru-w-poezji-podlaskich-poetow/

Tyle lat zapodziało się na obcej ziemi - Krystyna Gudel

Tyle lat zapodziało się na obcej ziemi - Krystyna Gudel pani Wiktorii -Sybiraczce Pani Wiktoria snuje opowieść z namaszczeniem i niemalże rutynowo, chroniąc od zapomnienia swój los. Podróż towarowym pociągiem wespół ze znajomymi była już katorgą. Potem wędrówka stepem bezkresnym. Doświadczenie  bytu w zawszonej ziemiance. Chciałoby się jej ulżyć w pracy w sowchozie, ale młoda jeszcze i z Polski, poradzi z tym sama. Jak żyć, kiedy uczono norm i zasad, a ją nawet z rejestru wygnańców wykreślono. Istniała bezimiennie. – Pokonując swoje upodlenie, zwyciężyła. – Wiktoria!   Źródło: https://poeciwsieci.pl/kobieta-sybiru-w-poezji-podlaskich-poetow/

POCIĄGI ŚMIERCI-Katarzyna Grabowska

POCIĄGI ŚMIERCI-Katarzyna Grabowska Za to że była Polką patriotką żoną groźnego wroga = skazana – patrzeć jak głód odbiera dzieci jak śnieg grzebie bezsilne ciała jak przekleństwo zsyłki odbiera człowieczeństwo skazana przez władczy los   Źródło: https://poeciwsieci.pl/kobieta-sybiru-w-poezji-podlaskich-poetow/

BEZ SŁOWA SKARGI-Katarzyna Grabowska

BEZ SŁOWA SKARGI-Katarzyna Grabowska Usta zasznurował mi mróz \wspomnienia wyparłam za progi lepianki – wybacz mi córeczko że sceny z piekła schowałam przed tobą w najdalszych lasach Syberii   Źródło: https://poeciwsieci.pl/kobieta-sybiru-w-poezji-podlaskich-poetow/

Nad Bajkałem - Jolanta Maria Dzienis

Nad Bajkałem -Jolanta Maria Dzienis Tam gdzie Bajkału głębię otaczają traw łany Odnajdziesz wzgórze wysokie azyl kormoranów Ty – dziecko w Sybir zesłane – te strony pamiętasz Tajgi ostępy krwawy pot opuszczony cmentarz Wspominasz pierwszą miłość w mroźnym styczniowym słońcu Stukot kół pociągu w strasznej podróży bez końca… – Do dzisiaj budzisz się z krzykiem w księżycowe noce Słyszysz w snach szczęk nożyc ścinających warkocze Osaczają cię marzenia wstydliwie dziewczęce Nie o pantofelkach modnych czy pięknej sukience A o ciepłej kufajce, trepach wystruganych z drzewa

Byle do niedzieli-Anna Czartoszewska

Byle do niedzieli-Anna Czartoszewska Kobietom Sybiru W niedzielę, na odświętny obiad kobiety Sybiru rozpuszczały śnieg w garnku. – Rosół ze skórzanego paska miał smakować, ale nie smakował, napełniał jedynie ciepłem głodne żołądki, ciepłem krótkotrwałym. – Pod garnkiem tańczył leniwy płomień, dzieci przynosiły z pola zasuszone łajno i dorzucały do ognia, byleby nie zgasł, byleby nie zgasł… szeptały ciepłolubne modlitwy. – Na drugie danie musiała wystarczyć