Zima w Tajdze Północnej-Walerian Wysocki

Zima w Tajdze Północnej-Walerian Wysocki Umilkł już w Tajdze głos ptaszęcy, Z jezior błękitne znikły fale. Niebo szarzeje coraz więcej I słońca już nie widać wcale. Codziennie wschodzi później ,bledsze Codziennie niżej płyną chmury, Drzewa kołyszą się na wietrzeA szum ich smutny i ponury. Przyrodę srogi mróz uwięził, Śnieg grubą szatą okrył knieje. Tkwią pod nim ciężkie drzew gałęzie Do maja kiedy znów stopnieje. Stanęły lodem wielkie rzeki. Bagna, ruczaje i jeziora Tajga śpi, jak co rok ,przez wieki. Aż ją obudzi letnia pora. Zasypał śnieg traperskie chaty, Wokół trwa spokój nie przerwany. Gdzieniegdzie tylko łoś rogaty Leniwie kroczy przez kurhany. W oddali nikłe ognisk blaski, Słychać stłumione ludzkie głosy, Zgrzyt pił, lub drzew zwalonych trzaski I nieustanne siekier ciosy. Stłumione śniegiem echo wraca, W bezkresie tajgi głos się gubi, Wre katorżnicza, ciężka praca Pełnią ją polscy „lesorubi”. Wiersz pochodzi z kwartalnika "Zesłaniec"