Zobowiązanie-Barbara Janczura
Zobowiązałaś mnie Babciu
do ważnego zadania:
Stać na straży prawdy i pamięci.
By świat usłyszał o Twojej tragedii.
O tym, jak ginęli na zesłaniu Polacy.
O tym, że nie ulegli sowietyzacji.
Mogiła pozwala domknąć żałobę,
uzyskać spokój duszy…
Ale gdzie Twe ciało leży?
Kto wskaże mi drogę?
„Pogubiły się” kości twe Babciu
w bezimiennej mogile,
bez krzyża,
bez napisu,
bez słowa pożegnania.
Wspomnienia wracają najsilniej
- 1 listopada.
Światełka, świece i znicze,
złote chryzantemy,
stroiki, które stawiamy,
dają znak, że o Was pamiętamy.
O tych, którzy zostali
na nieludzkiej ziemi.
- „Tam” był tylko śnieg, mróz i wiatr.
- „Tam” był tyfus, szkorbut, malaria…
- „ Tam” był głód, przemoc i ciężka praca,
- „ Tam” zostałaś Ty i Twój Syn,
- „ Tam” zostało mnóstwo nieszczęśników ...takich jak Wy
Z „góry” na mnie patrzysz,
Z „góry” obserwujesz,
Z „góry” nade mną czuwasz,
uśmiechem dziękujesz,
Rzeźbiąc pamięć dłutkiem wspomnień,
Wskazujesz co czynić..
Zobowiązałaś mnie Babciu...
Zobowiązanie wypełniam
Dając świadectwo prawdzie
|
|
|
|
|
|
