Pożywienie Sybiraków- Zbigniew Czerepowicki
Pożywienie nasze,
Aż wstyd opowiadać
Stanowiły chwasty,
Pokrzywy, lebioda.
Sześć gramów chleba
Dla pracującego,
Ćwierć kilo dla dziecka,
Dwieście dla starego.
Chleb pieczono z mąki
Na poły z plewami,
Z mrożonych ziemniaków
Łącznie z obierkami.
Barwy chleba różne
Nikt nie wie dlaczego?
Czarny, granatowy,
Zbliżony do rudego.
Zupy ze stołówki
Z ziarenkiem żyta
Z zielonej kapusty,
To dopiero pycha.
Olejem maszczone,
Jeden gram na porcję,
Smak i zapach tego
Powodował torsje
Meni Sybiraków
Same rarytasy.
Nie było w nim mięsa,
Nie było kiełbasy.
Mało w nim ziemniaków,
Tłuszczu też nie było,
Brakowało jarzyn.
Oj! Źle nam się żyło.
Nie mieliśmy mleka,
Cukru dla osłody,
Ślepliśmy o zmroku
I brzękliśmy z głodu.
Nie było do śmiechu
Choć brakło cukrzycy,
Nie było nadwagi
Lecz prątki gruźlicy.
A chorób przeróżnych
Przeżyliśmy mnóstwo:
Czerwonki, malarii,
Żółtaczki, tyfusu.
Przeszłość nasza smutna,
Jeść ciągle się chciało.
Prawda to okrutna
W brzuchu wciąż burczało.
Każdy ciągle marzył,
by do syta spożyć
Chleba i ziemniaków
I spać się położyć.
W czyściutkiej pościeli,
W piżamie ja człowiek.
Nie żywić insektów
I zawsze być zdrowym | |
|
