Pani Gierasiukowa... - Stanisława Wiatr-Partyka
Wyje wiatr, hula po stepie.
Płacze Motia, wdowa,
W ziemiance, w kącie umiera
Pani Gierasiukowa.
Taka ładna pani.
Żyć by jej młodej na świecie...
Daleko stąd bliscy zostali,
Gdzieś w nowogródzkim powiecie...
Daleko stąd są mogiły
Jej przodków, ojca i dziada...
Traci ostatnie siły,
Cień na skroniach osiada...
Tli się kopciłki płomień,
Motia oczy ociera.
Bierze do rąk fotografię
Polskiego oficera.
Wkłada tę fotografię
W blade stygnące ręce.
Patrzy ze smutkiem na panią,
Co kona w poniewierce.
A za dwa dni na stepie
Wyrośnie samotna mogiła...
... Może to dla niej lepiej?
... Umarła cicho , jak żyła...
A potem krzyż się pochyli,
Mogiła w ziemię zapadnie.
Ślad po Polakach, co byli
W otchłani rozpaczy. Na dnie.
Nauczycielka Polina
Powzdycha nad nią troszkę.
Na wyprzedaży kupiła
Bursztynową broszkę.
I nie wie, że była bezcenną
Pamiątką po czasie co minął,
Kupioną przez męża - ułana,
Który w Katyniu zginął.
..........................
Wyje wiatr, hula po stepie.
Umarła Motia, wdowa.
Nikt nie wie już gdzie leży
Pani Gierasiukowa...
Jawlenka,1946 |
|
