Ziarno Dobrej Nowiny- Marian Jonkajtys
Syberio...
Naszych bliskich
Cmentarzu daleki.
Ziemio,
Co polskie serca
Studziłaś dwa wieki...
Polska krwią
I bezsilną rozpaczą
Użyźniona...
Wiecznym śniegiem
I kośćmi zesłańców
Rozbielona.
Ziemio -
Kopalń diamentów, Złota i uranu.
Ziemio
Lodów bezpłodnych
Białą śmiercią
Dyszących...
Ziemio
Ludzi głodzonych
Wśród pól
Zbożem szumiących.
Ziemio
Tysięcy łagrów...
Milionów katarożników:
Politycznych i "urków";
Dośmiertnych łagierników.
Kuźnio
Wielkich idei
Co świat zbawić miały...
Murem mrozu
Miażdżąca
Te wzniosłe ideały;
Uznająca
Jedynie za swego idola
Przemoc.
Ziemio,
Której kodeksem
Był knut i niewola...
Może
Przestaniesz wreszcie
Być "ziemią nieludzką"...?
Może...
Nowe diecezje
W Karagandzie,
W Irkucku
Wzniosą Ci
Nowy Kodeks:
Chrześcijańskich Wartości?...
I pozwolą
Z nadzieją
Myśleć o przyszłości?...
Syberio...
Może...
Białej Śmierci ofiary
wchłonęłaś
nie na darmo?
Może
Z tej właśnie ziemi,
Z twej wiecznej zmarzliny
Wzejdzie ziarno?...
Ziarno Bożej Miłości...
Ziarno Dobrej Nowiny
Przechodniu...
Niech w twym sercu
Sybiraków męczeństwo
Wznieci promyk nadziei:
W Dobra nad Złem
ZWYCIĘSTWO...
Wiersz pochodzi ze strony:http://old.wcss.pl/wroclaw/organ/ziarno.html
|
|
|
