Mogiłom Archangielskim i Murmańskim- Eugeniusz Małaczewski
Gdzie w łunie zórz północnych
Szronami jodły śnieżą,
Tam moi towarzysze
Pod zmarzłą grudą leżą.
Gdzie ziemię opuszczoną
Mróz pleśnią szroni,
Tam moi, hej, tam nasi
Śnią towarzysze broni.
O POLSKĘ, od zbóż złota,Walczyli pod biegunem,
Więc ziemia im moskiewska
Wiecznym jest całunem.
Na groby tych, co nigdy
Już Polski nie zobaczą,
Nikt płakać nie przychodzi
- jedynie brzozy płaczą.
Miast mów - trzykrotna salwa
Rozległa się echami
I pozostali martwi,
I na wieki wieków sami.
Imiona świat zapomni
czas zrówna mogił kopce
a ślad wszelki po nich
zaorzą pługi obce.
Więc niechże garść słów polskich,
jak garść ojczystej ziemi,
z oddali rzucę na nich
dłoniami tęskniącymi.
By duszą zmartwychwstałych,
Rozpięli skrzydła cudne
i poszli - płacząc z szczęścia -
z północy na południe.
/ Wiersz pochodzi z pisma:"Sybirak"/
|
|
|
|
|
|
|
|
