| Pociąg- Stanisława Wiatr-Partyka
Rozstępuje się śnieżna mgła,
Białe gwiazdy spadają z drzew,
Jęczą szyny, wiatr w drutach gra,
Czy to lament, czy jęk, czy śpiew?
Nie ma słońca, zastygło w obłokach,
Tylko księżyc upiornie świeci.
Przycupnęły chałupy po bokach.
Zaraz zginą w obłędnej zamieci.
Jęczą szyny, wiatr w drutach gra,
Wieje grozą na ziemi i niebie.
Rozstępuje się śnieżna mgła,
Sunie pociąg widmowy przed siebie.
Zaraz zginie w obłędnej zamieci,
Potem znowu się z niej wynurzy,
Nad nim księżyc upiorny świeci,
Lecz nie widać końca podróży.
Sunie pociąg widmowy przed siebie,
Białe gwiazdy spadają z drzew.
Wieje grozą na ziemi i niebie!
Tak, to lament! To szloch! Nie śpiew!
Tak, to lament, to szloch, nie śpiew.
Płaczą dzieci, płaczą kobiety.
Czarne kruki zrywają się z drzew,
Pierwszy transport dojeżdża do mety.
Czarne kruki zrywają się z drzew,
Stoi pociąg czarny i długi.
Na nic wasza ofiarna krew!
Już formuje się transport drugi!
|
|
|
|
|
