PRZEKAZ-Wiesław Krawczyński

PRZEKAZ-Wiesław Krawczyński     Kształtu cierpienia nie można opisać; Tkwi na bezdrożach nieludzkiej ziemi, Szlakach pokoleń znaczonych krzyżami Zapadłych mogił z bólu i cierni.   Daleko-w bezkres polarnych nocy Gnaty skazańców setki tysięcy, Rozbitków życia skazanych za wolność, Siły odwiecznych wrażych demonów Dla człowieczeństwa pełne pogardy. Brzmiały wulgarne chrapliwe słowa By zgnieść psychicznie nasz umysł hardy.   Gdzieś na bezkresach zamarzłej tundry Gdzie nieskończoność drapieżnej ciszy, Strzaskane żagle życiowych marzeń. Złowroga Północ cierpieniem dyszy.   Snują się ludzkie żałosne cienie Twarze z tęsknoty pełnym wyrazem, Sytość goryczy, Izy niewolnicze... Sen-za ojczystym krajobrazem.   Noce cuchnące chrapliwym dźwiękiem, Zranione dusze w życia kurniawie, Bezdroża czasu...Życiowe strzępy... Ziemio nieludzka-wspomnieniem dławisz.   W zorzy północnej, w szafirze nieba, W pionie nad głową-polarna gwiazda, Patrząc w jej blaski uwierzyć trzeba, Że powrócimy w rodzinne gniazda.   Choć zniewolone ludzkie istnienia, Kolczastym drutem nie zamkną myśli. Zachować wiarę w prawdę spełnienia! Światłem nadziei przyszłość zabłyśnie.   W wymiarach nienawistnego czasu Rodzi się odwet myśli bezkrwawej, Przekazać przeszłość nim gwiazdy zgasną Na pokolenia - by pamiętały!